ใต้รอยกรีดหนังสือเค้าโครงจากเรื่องจริงของ “สินฝ้าย” ผู้ป่วยที่ป่วยจากโรคบุคลิกภาพแปรปรวนชนิดก่ำกึ่ง หรือ Borderline Personality Disorder : BPDและโรคMajor Depressive Disorder โรคนี้ส่งผลต่อผู้ป่วยในด้านของความสัมพันธ์ต่อผู้อื่นเป็นอย่างมากในเล่มเราจะได้พบกับ “สินฝ้าย” เล่าถึงสาเหตุที่เธอกรีดตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่าและกระบวนการรักษา เพื่อหวังว่าหนังสือเล่มนี้จะเป็นทั้งเพื่อนและให้กำลังใจแก่ผู้ป่วยโรคนี้แบบเธอ
เรื่องย่อ
ความเจ็บปวดของผู้ป่วยโรคBPD คล้ายเจ้าสาวที่กลัวฝน พวกเธอเหมือนกลัวที่จะรักเกลียดการจากลากลัวการถูกทอดทิ้งอย่างรุนแรงและพยายามทำทุกอย่างเพื่อไม่ให้เกิดการจากลาอาจกระทำสิ่งเลวร้ายเพื่อพิสูจน์ความรักของคนรอบข้างบางครั้งอาจมีพฤติกรรมใช้ความรุนแรงร่วมด้วย ในกรณีของ “สินฝ้าย” เธอพยายามอัตวิบากกรรมตนเองหลายครั้งและเกือบทำสำเร็จ เหมือนเครื่องจักรพ่นพลังลบต่อคนรอบข้าง เธอมองว่าตนเองไม่เหมาะสมจะได้รับสิ่งดี ๆ ที่เข้ามาในชีวิต หวาดกลัวการถูกทิ้ง จนทำร้ายจิตใจคนที่รักเธอซ้ำแล้วซ้ำเล่า แต่ทุกสิ่งนั้นล้วนมีที่มา เราเคยสงสัยหรือตั้งคำถามกันบ้างหรือไม่ว่าคนที่พยายามทำร้ายตนเองซ้ำๆนั้น เขาทำไปเพราะอะไร? “สินฝ้าย” บอกแก่ผู้อ่านว่าการกรีดตนเองนั้นเจ็บแน่นอน แต่มันทำให้เธอได้รู้สึกว่าตนเองมีชีวิตและโยนความเจ็บปวดจากจิตใจไปสู่ร่างกายแทนให้เธอได้ก้าวผ่านวันเวลา ในห้วงโหดร้ายนั้นอย่างสงบ ใต้รอยกรีดจึงเป้นเหมือนการเปิดใจของผู้ป่วยเพื่อเป็นวิทยาทานและกรณีศึกษา หวังเพียงว่าหลังคุณอ่านหนังสือเล่มนี้จบโลกใบนี้จะเข้าใจผู้ป่วยโรค BPD มากขึ้นซัก 1 คน
ภาพปก
หนังสือเล่มนี้ “สินฝ้าย” ได้ออกแบบภาพประกอบด้วยตนเอง เราจะได้เห็นความดิบ ลายเส้นที่มีทั้งอารมณ์และความรู้สึกของผู้เขียนปนอยู่ ภาพปกที่เป็นผู้หญิงมีรอยแผลเต็มตัวเขียน Pandora Box กลางอกซ้าย สีหน้าเรียบเฉยเหมือนไม่มีความรู้สึกทั้งที่แผลเต็มตัวเปรียบได้ดั่งตัวตนของเธอที่มีนับล้านเรื่องในใจแต่เลือกที่จะเงียบงัน มีเพียงรอยกรีดบนตัวที่เปล่งเสียงขอความช่วยเหลือจากผู้อื่น
ความรู้สึกหลังการอ่าน
ผู้เขียนเองขอยอมรับว่าหนังสือเล่มนี้ “ค่อนข้าง” ทริคเกอร์คนที่เคยมีประสบการณ์คล้ายกันกับที่ “สินฝ้าย” ไม่น้อย เราเหมือนได้รับอนุญาติให้มองผ่านหน้าต่างห้องที่สินฝ้ายขังตัวเองไว้ในนั้นมันมืด ทึบ และดูสับสนไปเหมือนกล่องแพนโดรา เธอล็อคตัวเองออกจากแสงสว่างเพราะรู้สึกว่านั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอคู่ควร ฉีกทึ้งตัวเองซ้ำแล้วซ้ำเล่า หลังอ่านจบคุณอาจจะรู้สึกอึดอัดหรือกระอั่กกระอ่วน สิ่งที่เราชอบอย่างมากคือการลำดับเรื่องของหนังสือเล่มนี้ ถูกแบ่งเป็นบท 23 บท แต่ละสั้นๆ เล่าย้อนแบคกราวน์ชีวิตของผู้เขียนในแต่ช่วงวัย ตั้งแต่เด็กจนทำงาน ชิ้นส่วนหลายอย่างในบทความสะท้อนถึงปัญหาครอบครัวที่เธอต้องเผชิญและสัญญาณเหล่านี้มักจะถูกมองข้ามจากผู้ปกครองของเรา ๆ เสมอ ตราบใดที่คุณเกรด 4 ทุกวิชา พ่อแม่ไม่มีวันรู้หรอก ว่าในชีวิตจริงคุณมีปัญหาอะไรบ้าง ยิ่งถ้าคุณยิ้มและหัวเราะ เขาไม่เข้าใจหรอกว่าคุณนั้นเศร้าหรือเปล่า คุณทะเลาะกับเพื่อนไหม โดนรังแกมาหรือเปล่า คุณเหงาไหม ต้องการกำลังใจบ้างหรือเปล่า มันอาจจะผิดที่เราไม่แสดงออก หรือ อาจจะผิดที่เขามองข้าม แต่ทุกคนต่างก็มีส่วนในการผลักให้เกิดเรื่องราว “ใต้รอยกรีด”ขึ้น
บทแรกๆ ของหนังสือ เรารับรู้ได้ถึงความเกรี้ยวกราว เจ็บปวด ความบอบช้ำ สิ่งที่อยากระบายและอยากตะโกนของ “สินฝ้าย” แต่เธอไม่มีโอกาสในทำในเวลานั้น เธอเลือกระบายมันผ่านตัวหนังสือเหล่านี้ หากคุณอ่านด้วยอคติ คุณอาจตัดสินว่าผู้ป่วยนั้นไม่สู้ในจังหวะที่ควรสู้ ฉันก็คงพูดได้เพียงว่าคุณไม่มีวันเข้าใจว่ารองเท้าที่เธอคนนั้นส่วมใส่คับแค่ไหนเพราะคุณไม่ได้สวมมันไว้เอง ใต้รอยกรีดทำให้เราตั้งคำถามกับครอบครัวและการเลี้ยงดูลูกของคนไทย คำพูดที่ว่าคนเราจะได้ดีเพราะไม้เรียวนั้นมันคือสิ่งที่ทำได้จริง หรือแค่บทละครที่พ่อแม่อ้างขึ้นเพื่อให้ได้ระบายอารมณ์โกรธของตนต่อลูกกันแน่ ถ้าเด็กคนนึงทำจานแตกแล้วต้องโดนฟาดจนกลัวพ่อแม่ตนเองล่ะก็ คุณยังกล้าเรียกสิ่งนั้นว่าความรักได้อีกอย่างงั้นเหรอ?
แน่นอนว่า ฉันคนหนึ่งล่ะที่ไม่เชื่อว่ามันคือ ความรัก
Comments